سفر با قطار، یکی از تصاویر دائماً تکراری در آثار ناظم است؛ این شعر مهمترین و بهترین نمونه‌های ادبیات جهان است. شعر «به زردی کاه»، از سیصد خط و "به ورا تولیاکوا" تقدیم شده. 1961 در دوران سفرش از ورشو، کراکوف، پراگ، مسکو، پاریس، هاوانا و دوباره مسکو نوشت؛ آنچه وحدت را در شعر رقم میزند، سرعت فوق العاده‌ی گذر زمان بر انسان است؛ ریتم قطار و تکرار نقش یک زن که روی تختخواب طبقه زیرین کوپه‌ی قطار خوابیده. اشتیاق سیاسی با میل جنسی و وهم و در رویایی درهم می‌آمیزند؛ و در بخش دوم شعر، زمانی که ناظم با عابدین دینو، دوست صمیمی‌اش در پاریس درباه‌ی علم مدرن و عرفان قرون وسطایی بود صحبت میکنند، میتواند یادآور نثر بلز ساندرار نویسنده‌ی قرن نوزدهمی فرانسوی باشد.

«خوشبختی» را می‌توانی نقاشی کنی عابدین؟

نه تصویر سیب‌ها را بر دستمالی سفید

و نه تصویر مادری را که کودک فرشته‌رویش را

شیر می‌دهد!

می‌توانی «تصویر هزار هراز شکر امروز را هم دیدم

و دیگر غمی ندارم» را نقاشی کنی؟

«خوشبختی» را می‌توانی نقاشی کنی عابدین؟

کلمۀ «آزادی» را اما بدون دروغ؟

کاری از حامد کیان

______________

Traveling by train is one of the most recurring images in Nazim's works; this poem is one of the most important and best examples of world literature. The poem "To the Yellowness of Straw" consists of three hundred lines and is dedicated to "Vera Tolyakova". He wrote it during his 1961 trip from Warsaw, Krakow, Prague, Moscow, Paris, Havana and back to Moscow; what creates unity in the poem is the extraordinary speed of time passing on a person; the rhythm of the train and the repetition of the role of a woman sleeping on a bed in the lower floor of the train compartment. Political passion is mixed with sexual desire and illusion in a dream; and in the second part of the poem, when Nazim talks with Abedin Dino, his close friend in Paris, about modern science and medieval mysticism, it can be reminiscent of the prose of Blaise Cendrars, a 19th-century French writer.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.