Resultado de "Sait Faik Abasıyanık" em Todas as categorias

Sokak lambalarının sönük ışığında, kahveci çırağının camı silerken yaptığı hareket kadar sıradan; ama bir o kadar da derin öykülerle dolu bir kitap elinizde: Mahalle Kahvesi. Sait Faik, bu kitabında büyük hikâyelerin peşine düşmez. Onun dünyası, köşe başındaki manavda bekleyen yaşlı adamın gözlerinde, denize bakarken sigarasını söndüren bir gencin iç geçirişinde saklıdır. Bir fincan kahveyle başlayan cümleler, bizi insanın en sade, en kırılgan hâline götürür.

Issız bir tepenin yamacında tek başına duran çam ağacının gövdesine dolanan yılan mı daha gerçek, yoksa yazarın düşleri mi? Sait Faik’in son dönem öykü kitabı Alemdağ’da Var Bir Yılan, görünürde basit—ama altı çalkantılı—insan hikâyelerini, uykuyla uyanıklık arasındaki ince çizgide dolaştırır. Burada balıkçıların, kahve müdavimlerinin, sokak kedilerinin yanı sıra, rüyalarını anlatıp kaybolan çocuklar, kendini bir ağacın yerine koyan anlatıcılar, yılanla göz göze gelen gezginler vardır.

Sait Faik’in ilk öykü kitabı olan Semaver, 1930’ların İstanbul’undan küçük kesitler sunar. Fakat bunlar, ansiklopedik bir şehrin resmi değil; iskelede balık temizleyen bir adamın elleri, yağmurdan sığınan çocukların titrek kahkahası, gece yarısı fener ışığında sallanan bir sandal gibidir. Yazar, sokağın sıradan seslerini alır, onlara unutulmaz bir tını kazandırır. Bu öykülerde kahraman yoktur, zafer yoktur—ama insanın kalbine dokunan o küçücük anlar vardır. Bir çayın telvesinde görülen geleceğin telaşı…

İstanbul’un unutulmuş kuytularında yankılanan martı çığlıkları ve rıhtımda ağır ağır sürüklenen dalgalar…

Sarnıç, Sait Faik’in ilk öykü kitabı olmasına karşın, yazarın benzersiz anlatı evrenine açılan bir baş kapı niteliğinde. Ada balıkçılarından meyhanedeki kırgın kalplere, yoksul hamalların ter kokusundan Boğaz’ın serin esintisine uzanan bu öyküler, gündelik seslerin içinden bir şiir devşirir.

Sonbaharın yaralı göğünde dönen son kuş sürüsü, bir anda gözden kaybolur—geriye yalnızca kanat seslerinin yankısı kalır. Sait Faik’in olgunluk dönemi eseri Son Kuşlar, tam da bu yankının peşine düşer: İstanbul’un kırık kaldırım taşlarından Prens Adaları’nın ıssız iskelelerine uzanan, bitip tükenmeyen bir ayrılık şarkısıdır. Meyhane masalarında sessizce tükenen dostluklar, gölgelerle konuşan balıkçılar, rüyasında vapur düdüğü duyan yalnız çocuklar…